ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΝΙΚΗΣ ΔΙΑΠΛΑΤΥΝΣΗ
ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΝΙΚΗΣ ΔΙΑΠΛΑΤΥΝΣΗ

Κάποτε η παλιά παραλία χωρούσε τους περιπατητές, που αναζητούσαν τη θαλάσσια αύρα και τη βόλτα στο Θερμαϊκό. Τα τελευταία χρόνια, με τη χάραξη του ποδηλατοδρόμου στην ήδη στενή προκυμαία, η παλιά παραλία έγινε ένα επικίνδυνο πέρασμα. Γιατί όμως κολλάει το ζήτημα και όλες οι απόπειρες επέκτασης της παλιάς παραλίας ή της πεζοδρόμησής της εκφυλίζονται και σταματούν;

Το θέμα της επέκτασης της παλιάς παραλίας κρατάει από το 19ο αιώνα ως σήμερα. Άλλοτε με μεγαλεπήβολα και φαραωνικά σχέδια, όπως η υποθαλάσσια αρτηρία, άλλοτε με ηπιότερες προτάσεις, όπως το σχέδιο Εμπράρ του 1918 που πρόβλεπε μια δια πλάτυνση 40 μέτρων όπου θα συνυπήρχαν ο αυτοκινητόδρομος, η γραμμή του τραμ και ο πεζόδρομος. Κρατικές εξαγγελίες, διαγωνισμοί και σχέδια της δημοτικής αρχής μετά το 1970 αναθερμαίνουν κατά διαστήματα την υπόθεση της επέκτασης, αλλά όλα μένουν στα χαρτιά.

Ο τελευταίος διαγωνισμός για την παλιά παραλία, στο πνεύμα των ήπιων παρεμβάσεων, που να ικανοποιεί συγχρόνως το πρόβλημα της ασφάλειας των περιπατητών, προκηρύχθηκε μόλις το 2014, με χρηματοδότηση από το (ευρωπαϊκό) Επιχειρησιακό Πρόγραμμα “Περιβάλλον και Αειφόρος Ανάπτυξη”. Ο σχεδιασμός, σύμφωνα με ανακοίνωση του πρώην αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος Σταύρου Καλαφάτη, περιλαμβάνει μια μικρή μη μόνιμη δια πλάτυνση της προκυμαίας κατά 10-15 μέτρα “με αρχιτεκτονικό σχεδιασμό υψηλής αισθητικής”. Θα είναι “ένα ελαφρύ μεταλλικό κατάστρωμα με ξύλινη επένδυση σε όλο το μήκος και κατ’ επέκταση του παραλιακού πλακόστρωτου, το οποίο θα επιτρέπει την ομαλή και ασφαλή κίνηση των πεζών, την προσέγγιση μικρών σκαφών και την συναρμογή ζώνης περιπάτου με τις μελλοντικές στάσεις της θαλάσσιας συγκοινωνίας”. Επίσης προβλέπεται “φωτισμός ειδικών προδιαγραφών και διατήρηση της γραμμικότητας της χάραξης και των ιστορικών χαρακτηριστικών της παλιάς παραλίας , ώστε ο χώρος να γίνει πιο φιλόξενος».  Και η πρόταση αυτή δέχτηκε έντονη κριτική. Προϋπόθεση να προχωρήσει το έργο, σύμφωνα με την υπουργική εξαγγελία, ήταν να υπάρξει συμφωνία, μετά τη διαβούλευση, από τους αρμόδιους φορείς της πόλης. Η κατάληξη και αυτού του διαγωνισμού φαίνεται ότι θα έχει την τύχη των προηγούμενων, ιδιαίτερα μετά την επιδείνωση της οικονομικής ύφεσης.

Η πιο τρανταχτή μακέτα της πόλης ήταν αυτή της Υποθαλάσσιας αρτηρίας. Ένα μνημείο κακής διαχείρισης δημόσιου έργου και υπόδειγμα προς αποφυγή. Δημοπρατήθηκε το 2001 μαζί με τα υπόλοιπα έργα στους αυτοκινητόδρομους και συμβασιοποιήθηκε κιόλας στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Τότε άρχισε ένα γαϊτανάκι εξελίξεων (που σήμερα θυμίζει έντονα αυτό που γίνεται στο Μετρό Θεσσαλονίκης) που κατέληξε σε κατάρρευση της εργολαβίας και αποζημίωση 68εκ.ευρώ στον ανάδοχο (που με τους τόκους σήμερα ξεπέρασαν τα 100εκ). Το έργο «βυθίστηκε» τελικά και κανείς από τότε δεν το ξανά ανέφερε. Τα χρήματα τα χρωστάμε ακόμα. Μόνη λύση η δια πλάτυνση της παραλιακής οδού Νίκης εδώ και τώρα προς την Θάλασσα.

Υποδομές που μπορούν να γίνουν άμεσα  Η επέκταση του δικτύου ποδηλατοδρόμων που αν επεκταθεί σε μια πόλη επίπεδη και με εξαιρετικό κλίμα θα είναι ευεργετική για την κυκλοφορία αλλά και την υγεία και την τσέπη των δημοτών και για την ασφάλεια των οικογενειών που κατακλύζουν την παραλία τα Σαββατοκύριακα και δίνεται κυριολεκτικά μάχη ποιος θα χωρέσει με κίνδυνο ακόμη και καροτσιών με μωρά να καταλήξουν στην Θάλασσα!!!.